april
2015
Gepubliceerd door Jacqueline Kleijer in Scholen
‘Weet iemand waar Laura is?’ – Serie over shame sexting: de directeur
De directeur van de school vertelt:
“Eigenlijk zat ik er al op te wachten, dat het op onze school zou gebeuren. Toch heb ik het uitgesteld om de school en de leerlingen er goed op voor te bereiden. Er zijn altijd zoveel dingen die spelen. En gek genoeg maak je er als school dan wel alle tijd voor als de crisis zich voordoet. Daar heb ik persoonlijk voor mijn beleidsvoering wel van geleerd, ja. Na deze hele toestand hebben we nu een protocol klaarliggen, zodat we daar de volgende keer op kunnen terugvallen. Ik weet nu ook hoe ik met de media om moet gaan en ik zal zeker niet meer zomaar iemand beschuldigen en veroordelen. Ik had echt beter voorbereid moeten en kunnen zijn.
Ook al dacht ik wel, dat sexting een keer op deze school zijn intrede zou doen, ik had het niet verwacht in de brugklas. Daar schrok ik wel van. Ik hoorde, dat het zelfs op basisscholen al speelt. Het heeft niet zozeer met onze beleving van seksualiteit en porno te maken, als met de groepsdruk onderling en met het ontdekken van seksualiteit. Anders dan bij ons vroeger. Het kan uitmonden in cyberpesten. De klas blijkt voortdurend ondersteuning en aandacht nodig te hebben in het groepsproces.
Ik vergeet nu ook echt de ouders niet meer te betrekken. Dat werkt echt ondersteunend. Ouders moeten weten wat er speelt en wat het beleid van de school is. Sterker nog: we voeden de kinderen samen op. Ook als het gaat om internet. Vroeger hield de verantwoordelijkheid op bij de poort van het schoolplein, maar nu loopt alles in elkaar over. Dat wordt weleens vergeten.
Nee. Ik geloof niet dat er een school is, waar het niet gebeurt. Onze school handelt vanuit een christelijke grondslag. Maar onze kinderen maken ook fouten. Wij als volwassenen moeten ze daarin begeleiden. We willen voor elkaar zorgen. In naastenliefde. In humaniteit.
Laura is nu weer op school, gelukkig. Kwetsbaar nog, maar ze wordt ondersteund. Ze heeft een dijk van een mentor. En drie buddy’s in de klas die extra zorg dragen voor haar welbevinden in de groep. Ze ziet een vertrouwenspersoon en het gezin heeft hulp. De politie heeft in kaart kunnen brengen wat er echt speelde. De dader heeft daardoor nu ook hulp van de vertrouwenspersoon en in het gezin. En we hebben nu een direct lijntje met de wijkagent. En het wijkteam. Heel constructief.
Iedere maand staat in iedere klas sociale veiligheid op de agenda. De nazorg wordt ingezet als preventie. Docenten zijn alert. Ze weten welke vragen te stellen en ze weten hoe ze het gesprek moeten aangaan. Sociale media is een onderdeel van de onderwijsagenda bij ons op school nu. We hebben ervan geleerd met zijn allen. Daar gaat het tenslotte om in het onderwijs. Dat kinderen fouten mogen maken en ervan mogen leren.
Mijn advies? Wees voorbereid! Sociale media is niet meer uit de maatschappij weg te denken: werk samen met ouders en ketenpartners en zet mediawijsheid op de agenda. Weet hoe te handelen bij grensoverschrijdende incidenten. Schakel expertise in. Kijk wat bij jouw school en doelgroep past. Heb contact met je leerlingen en weet wat er speelt. Bij hen en in de maatschappij. Het lijkt een investering, maar het uiteindelijk spaart het tijd. En mijn persoonlijke les: blijf uit het oordeel. Het zijn kinderen. Ze zijn lerende. En zorg dat zij, de klas én de ouders dat ook inzien.”
[wordt vervolgd]
Dit is deel 4 van een blogserie over ‘shame sexting’
Deel 1: Shame sexting is een groepsding
Deel 2: De mentor
Deel 3: Een klasgenoot
Deel 4: De directeur
Deel 5: De moeder van de dader
Deel 6: Laura